LOTY MIĘDZYKONTYNENTALNE

  Do roku 1986 loty JACEE były wykonywane na kontynencie północnoamerykańskim. W celu zwiększenia ilości uzyskanych danych rozwinięto technikę długotrwałych lotów międzykontynentalnych. Okazuje się, że w obszarze zwrotnikowym w stratosferze wieją stabilne wiatry opasujące kulę ziemską. Kierunki tych wiatrów zmieniają się na wiosnę i w jesieni. Tak więc wiatry, o których mowa, wieją przez pół roku z zachodu na wschód i przez następne pół roku w kierunku odwrotnym. Zjawisko to wykorzystano do wykonania w ramach eksperymentu JACEE długotrwałych lotów międzykontynentalnych. Trasy tych lotów pokazane są na rysunku poniżej. Tory lotu balonów były bardzo stabilne, niemal idealnie wzdłuż równoleżnika.



  Zaletą lotów na małych szerokościach geograficznych (a więc w pobliżu zwrotników) jest wysoki próg obcięcia geomagnetycznego cząstek promieniowania kosmicznego, dzięki czemu tło niskoenergetycznych cząstek w komorze emulsyjnej jest znacznie zredukowane. Mówiąc prościej - pole magnetyczne Ziemi wymiata ze strumienia cząstek promieniowania kosmicznego cząstki o niskich energiach. Z punktu widzenia takiego eksperymentu jak JACEE, którego zamierzeniem było badanie cząstek o energiach możliwie najwyższych, jest to zjawisko korzystne, gdyż efektywnie redukuje tło. Wadą tych lotów jest jednak konieczność organizowania osobnych ekspedycji na start i lądowanie balonu, co wiąże się nie tylko z dużymi kosztami, ale wymaga też skomplikowanych uzgodnień dyplomatycznych w wielu krajach.